“…Είναι τόσο βολικό να είναι κανείς ανώριμος. Σαν έχω ένα βιβλίο, που έχει νου για λογαριασμό μου, έναν πνευματικό ποιμένα που έχει συνείδηση για λογαριασμό μου, ένα γιατρό που κρίνει για λογαριασμό μου ποια θα είναι η διαιτά μου κοκ., εγώ ο ίδιος δεν θα χρειάζεται να καταβάλω καμιά προσπάθεια. Δεν θα είμαι αναγκασμένος να σκεφτώ, αρκεί μόνο να μπορώ να πληρώνω˙ την οχληρή δουλειά θα την αναλάβουν άλλοι για λογαριασμό μου.

Για το ότι η μέγιστη πλειονότητα των ανθρώπων θεωρεί το βήμα προς την ωριμότητα όχι μόνον επίπονο αλλά και πολύ επικίνδυνο, έχουν ήδη φροντίσει γι' αυτό εκείνοι οι "κηδεμόνες", που εξυπηρετικότατα έχουν αναλάβει τη γενική εποπτεία επάνω στους άλλους. Αφού πρώτα αποκούτιαναν τα κατοικίδια ζώα τους και φρόντισαν επιμελώς να μην επιτρέπεται σ΄αυτά τα ήσυχα πλάσματα να αποτολμήσουν έστω ένα βήμα έξω από τη κούνια στην οποία τα έχουν κλείσει, τους επισημαίνουν ύστερα τον κίνδυνο που τα απειλεί, αν δοκιμάσουν να περπατήσουν μόνα τους. Βέβαια, ο κίνδυνος αυτός δεν είναι και τόσο μεγάλος γιατί τελικά, ύστερα από μερικά πεσίματα, θα μάθουν ασφαλώς, να περπατούν. Ωστόσο ακόμη και ένα παράδειγμα τέτοιου είδους κάνει τους ανθρώπους να δειλιάσουν και συνήθως τους αποθαρρύνει από κάθε παραπέρα απόπειρα…”

Immanuel Kant, απόσπασμα από το “Απάντηση στο ερώτημα: Τι είναι διαφωτισμός” (Δεκέμβριος 1783).