Music Therapy

Depeche Mode

Ώρες ώρες επιθυμώ να γράψω τόσα για κάποια θέματα, είναι όμως πολλές οι σκέψεις και έτσι πνίγουν τον λόγο.

Πόσες φορές φτάσαμε κάπου αλλά το μόνο πράγμα που σκεφτόμασταν ήταν να γυρίσουμε πίσω στο παρελθόν; Πόσες φορές θελήσαμε να το διαγράψουμε, να σπάσουμε τα δεσμά, να ελευθερωθούμε, να πάμε παρακάτω; Νομίζουμε πως κάνοντας μια νέα αρχή επέρχεται η «κάθαρση», μάταια όμως αφού το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εξαπατήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό για ακόμη μια φορά.

Μήπως όμως όποια απεγνωσμένη προσπάθεια και νακάνουμε, όπου και να πάμε, με όποια πρόσωπα και να συγχρωτιστούμε, θα γυρίζουμε πάντα πίσω… εκεί… στις σκέψεις, στα μέρη και στους ανθρώπους που μας έκαναν να πονέσουμε ή μας έκαναν να νιώσουμε άνθρωποι από την αγάπη τους;

Γιατί αγάπη και ψυχικός πόνος είναι ίσως τα δύο πιο ανθρώπινα συναισθήματα που μένουν βαθειά χαραγμένα στους λαβύρινθους του μυαλού.

Σήμερα λοιπόν επέλεξα δύο κομμάτια των Depeche Mode των οποίων τα βίντεο κλιπς ήταν από τα καλύτερα (σχεδόν κινηματογραφικά) και εκφραστικότερα των τελευταίων χρόνων.

Και τα δύο μιλάνε για το ανθρώπινο συναίσθημα, το καθένα όμως από τη δική του οπτική γωνία (μίσος και θυμό για τη ζωή το ένα, αναζήτηση της γαλήνης το άλλο). Δύο κομμάτια αλληλένδετα μεταξύ τους γιατί έχουν τον ένα και μοναδικό παρονομαστή! Στο τέλος ποτέ δεν καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από αυτά που μας καταδίωκαν μια ζωή.

Ένα όμως μας σώζει. Νιώθουμε την αξία της ύπαρξής μας μόνο δια μέσου των άλλων ανθρώπων. Ας μην το ξεχνάμε λοιπόν…

Να είστε όλοι καλά.  

Β.Χ