Κοιτάχτε, μπήκε
στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.
Γυρίσαμε τα
μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια
αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να
πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη
φύση μου φτιαγμένoς να
παραξενεύομαι.
Ποιος είναι
τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το
ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ
είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην
την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος
καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο
αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας
όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι
μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής
μοιράζεται στα δυο.
Θυμάμαι ότι το ποίημα αυτό υπήρχε στην ύλη του μαθήματος της Λογοτεχνίας στο λύκειο...Όταν μας το είχε κάνει η καθηγήτρια μου είχε φανεί πολύ παράξενο το περιεχόμενο...σαν να ήταν εκτός της πραγματικότητας...το ίδιο και η προσέγγιση του ποιητή. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ίσχυε καθώς όπως έμαθα ο αυτοπυρπολισμός ήταν μέσο πίεσης στην εκάστοτε εξουσία...Στις μέρες μας έγινε η αυτοκτονία...Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσεις γιατί γίνεται...το δύσκολο είναι να πάρεις θέση!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε"