Ρυθμός, ανάσα, επιτίμιο... Για ποιον, για μένα; Όχι βέβαια· για τον αναγνώστη. Γράφουμε σκεπτόμενοι κάποιον αναγνώστη.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο ζωγράφος ζωγραφίζει σκεπτόμενος τον θεατή του πίνακα. Αφού βάλει μια πινελιά, απομακρύνεται δυο τρία βήματα και μελετά το αποτέλεσμα: κοιτάζει τον πίνακα όπως θα έπρεπε να τον κοιτάξει ο θεατής σε συνθήκες κατάλληλου φωτισμού όταν θα τον θαυμάζει κρεμασμένο στον τοίχο. Όταν το έργο τελειώνει, αρχίζει ένας διάλογος μεταξύ του κειμένου και των αναγνωστών του (ο συγγραφέας έχει αποκλειστεί). Όσο το έργο γίνεται, ο διάλογος είναι διπλός. Υπάρχει ο διάλογος ανάμεσα σ' αυτό το κείμενο και σε όλα τα άλλα κείμενα που έχουν γραφτεί προηγουμένως (τα βιβλία γίνονται μόνο πάνω σ' άλλα βιβλία και γύρω από άλλα βιβλία), και υπάρχει ο διάλογος ανάμεσα στον συγγραφέα και τον πρότυπο αναγνώστη του. [...]
Κατά τον ίδιο τρόπο ο ζωγράφος ζωγραφίζει σκεπτόμενος τον θεατή του πίνακα. Αφού βάλει μια πινελιά, απομακρύνεται δυο τρία βήματα και μελετά το αποτέλεσμα: κοιτάζει τον πίνακα όπως θα έπρεπε να τον κοιτάξει ο θεατής σε συνθήκες κατάλληλου φωτισμού όταν θα τον θαυμάζει κρεμασμένο στον τοίχο. Όταν το έργο τελειώνει, αρχίζει ένας διάλογος μεταξύ του κειμένου και των αναγνωστών του (ο συγγραφέας έχει αποκλειστεί). Όσο το έργο γίνεται, ο διάλογος είναι διπλός. Υπάρχει ο διάλογος ανάμεσα σ' αυτό το κείμενο και σε όλα τα άλλα κείμενα που έχουν γραφτεί προηγουμένως (τα βιβλία γίνονται μόνο πάνω σ' άλλα βιβλία και γύρω από άλλα βιβλία), και υπάρχει ο διάλογος ανάμεσα στον συγγραφέα και τον πρότυπο αναγνώστη του. [...]
Ουμπέρτο Έκο, Επιμύθιο στο Όνομα του Ρόδου, σελ. 45-46
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου