Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα

      Όπως και "τότε" έτσι και φέτος δεν βρισκόταν χώρος για να γεννηθεί. Όλα τότε ήταν γεμάτα, έτσι και τώρα. Καρδιές, στομάχια, χέρια! Ούτε να συμπονέσουν (καρδιές), ούτε να αισθανθούν (στομάχια), ούτε να δώσουν (χέρια) μπορούσαν. Οι άνθρωποι την εποχή της γέννησης του Ιησού Χριστού δεν "χώραγαν" κανέναν. Έτσι ο Χριστός αφού δεν έγινε δεκτός από καμιά καρδιά κατέφυγε να γεννηθεί σ´ ένα στάβλο για να τον ζεστάνουν οι καρδιές των ζώων.
      Όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος… γιορτάσαμε την γέννησή Του.
      Σαν γεγονός ή σαν επέτειο;

      Σαν επέτειο βέβαια. Επετειακά λειτούργησαν οι εκκλησίες. Επετειακά ειπωθήκαν κάλαντα. Επετειακά, επίσημοι άρχοντες θρησκευτικοί και κοσμικοί, αντάλλαξαν ευχές και είπαν καλά χριστούγεννα.
      Για ποιον ευχές;
      Για τον Χριστό; Για μας; Ή για κάποιους που βρισκόντουσαν στα πέριξ (αποθήκες-σταύλοι και τσαντίρια) του ένδοξου και ιστορικού γεφυριού μας της Άρτας;
      Ας ξυπνήσουμε χριστιανοί αν δεν έχουμε "πεθάνει". Δεκάδες άτομα από τις μακρυνές χώρες του Πακιστάν και του Αφγανιστάν καθώς και κάμποσοι συνευρωπαίοι μας Ρουμάνοι και Βούλγαροι βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκαιμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής (που φαντάζουν για κάποιους παντοδυναμία) ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του ο ψυχικός και ο σωματικός. Φθηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Που θα κοιμηθεί; Όπου θέλει.
       Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα…
       "Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου". Κάποια τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαιπώρων. Πως μπορούν να εμποδιστούν και τι πρέπει να επιβληθεί για να σταματήσει αυτή η "αφαίμαξη" κυριολεκτικά των δύστυχων αυτών ας το δει η ευνομούμενη δημοκρατική μας πολιτεία…
       Εμείς όμως;
       Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικός μας πόνος και ανάγκη.
       Δεν είμαστε χριστιανοί αν απλώς γράφουμε και συζητάμε το θέμα στα ζεστά μας σπίτια.
       Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν πιέσουμε όπου μπορούμε νομικά και κοινωνικά να σταματήσει αυτό το δαιμονικό κυριολεκτικά δουλεμπόριο.
       Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν κάνουμε έγνοια μας την ανάγκη τους (τροφή-ρούχα-φάρμακα).
       Δεν είμαστε χριστιανοί αν φοβόμαστε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη και να δώσουμε όχι κάτι για να βγούμε από την ντροπή (πενταροδεκάρες-κόκκινα νομίσματα), αλλά ό,τι μπορούμε για τον Χριστό και την συνείδηση.
       Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν βλέπουμε στα πρόσωπα αυτών των δύστυχων τον ίδιο τον Χριστό, αφού ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό του και με τους μετανάστες και τους ξένους.
       Δεν είμαστε χριστιανοί αν μπορούμε να φάμε και να κοιμηθούμε όταν κυριολεκτικά δίπλα μας κάποιοι αργοπεθαίνουν από την εξαντλητική δουλειά-δουλεία και τις αρρώστιες.
       Δεν είμαστε χριστιανοί αν μπορούμε να πούμε δεν με νοιάζει.
       Και φυσικά δεν είμαστε χριστιανοί αν πούμε: ναι οι καημένοι αλλά τι να κάνεις;
       Πολλά μπορούμε να κάνουμε…

Αγαπητέ φίλε/φίλη, το παραπάνω κείμενο κυκλοφόρησε πριν μερικά Χριστούγεννα στην περιοχή της Άρτας, από κάποιους εφημέριους ενοριών της περιοχής. Εκείνη την περίοδο ήταν στη περιοχή έντονο το πρόβλημα της εκμετάλλευσης συνανθρώπων μας μεταναστών από ντόπιους. Τους χρησιμοποιούσαν σε αγροτικές εργασίες με αντίτιμο ελάχιστα ευρώ ή και καθόλου, χωρίς να τους εξασφαλίζουν τροφή και στέγη. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί έμεναν εκτεθειμένοι στη πείνα, το κρύο και τις αρρώστιες.

Το κείμενο βέβαια είναι πάντα επίκαιρο αφού στη χώρα μας, χώρα υποδοχής μεταναστών, η εκμετάλλευση αυτών των δυστυχισμένων είναι διαρκές φαινόμενο.

(Το κείμενο έχει αναρτηθεί στο σάιτ  www.enoriako.info )