Πόλη που καίγεται
Χθες το βράδυ στην Αθήνα γεννήθηκε το «κόμμα των νεοβαρβάρων». Τα μέλη του δεν γοητεύονται καν από την παλιά επαναστατική ιδέα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Γιατί απλά δεν έχουν κανέναν σκοπό εκτός από το μίσος. Μίσος για τους μπάτσους προπαντός. Μίσος για κάθε τι που συμβολίζει την πόλη. Δεν μετέχουν πραγματικά σε καμία ιδεολογική παράδοση. Είναι «παιδιά» ενός «αιώνιου παρόντος», χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν και χωρίς όραμα για το μέλλον, εκτός από το σύνθημα: «πόλη που καίγεται λουλούδι που ανθίζει».
Αυτό το «σύνθημα» ενώνει ανθρώπους της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς, χούλιγκαν των γηπέδων και ανθρώπους του υποκόσμου, μειγνύοντας διάφορους «ρομαντικούς» ολοκληρωτικούς μύθους και πρακτικές αντάρτικου πόλεων.
Το κόμμα των νεοβαρβάρων είναι η αντιστραμμένη αντανάκλαση της κύριας ιδέας και πρακτικής που ενσαρκώνουν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και μορφώματα, συστημικά και αντισυστημικά: η έχθρα για το κοινό αγαθό. Είναι η άλλη όψη του πλιάτσικου του κράτους, του κουκουλώματος της πραγματικότητας, της διαφθοράς, της διαπλοκής.
Οι «κουκουλοφόροι» διώχνουν τους «αδύναμους», δεν αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό ήθος, αυτοπροβάλλονται ως «ήρωες» - ενσωματώνοντας μια διάχυτη πολιτική κουλτούρα φανατισμού, ολοκληρωτισμού και «αντίστασης» που ξέρει να παράγει μόνο «ήρωες» και «προδότες». Είναι «παιδιά» μιας διάχυτης «λαϊκής κουλτούρας» που ανέχεται και βραβεύει την παραβατικότητα. Ενός ισχυρού αισθήματος δυσπιστίας και απαξίωσης των θεσμών και του πολιτικού συστήματος.
Το κόμμα των νεοβαρβάρων θα μεγαλώσει εάν δεν αναδυθεί στην Ελλάδα μια νέα πολιτική τάξη και μια νέα κοινωνική κουλτούρα. Εάν η νέα γενιά της ακραίας αβεβαιότητας δεν βρει πολιτική και μιντιακή εκπροσώπηση.
Αντί να μεταρρυθμιστεί το σύστημα μπορεί να προτείνει έκτακτα κατασταλτικά μέτρα. Σε αυτή την περίπτωση, θα κάνει το μεγαλύτερο δώρο στο κόμμα των νεοβαρβάρων: εκείνοι θέλουν τον πόλεμο και το Κράτος θα τους τον δώσει. Τα θύματα σε αυτή την περίπτωση θα είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί και κάθε έννοια του κοινού αγαθού που δίνει νόημα στην παρουσία των ανθρώπων σε μια πόλη.
Από εκεί και πέρα εάν κάτι μας έμαθε ο προηγούμενος αιώνας είναι ότι τα βάρβαρα μέσα γεννούν αναπόφευκτα έναν βάρβαρο κόσμο. Πόλη που καίγεται δεν είναι λουλούδι που ανθίζει. Είναι ο φασισμός και ο σταλινισμός που ανθίζει.
ΥΓ. Το ξέρω. Σήμερα θα πουν ότι η χθεσινή κόλαση ήταν «προϊόν προβοκάτσιας». Τόσα χρόνια η ελληνική κοινωνία έχει «προπονηθεί», από συστημικούς και αντισυστημικούς, ΜΜΕ και «λαϊκούς διανοούμενους», άκρα αριστερά και άκρα δεξιά, στην τέχνη του κουκουλώματος της πραγματικότητας. Και αυτό αποτελεί το κύριο εμπόδιο για την αναγνώριση και την αντιμετώπιση της πραγματικότητας…
Γκαζμέντ Καπλάνι
Αυτή την φορά επέλεξα αντί να γράψω κάτι εγώ, να ανεβάσω ένα άρθρο ενός από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς και αρθογράφους, τον Γκαζμέντ Καπλάνι. Πιστεύοντας ότι τα «είπε όλα» με το κείμενό του, αυτό που μπορώ να κάνω μόνο είναι να το συνοδέψω με το πιο αισιόδοξο κομμάτι, το One Love του Bob Marley.
Μπορεί λοιπόν ο ίδιος με λίγη μαριχουάνα να έβλεπε τον κόσμο καλύτερο, εμείς όμως πρέπει να κάνουμε πολλά περισσότερα για να τον αλλάξουμε! Καλή δύναμη σε όλους.
Β.Χ
Β.Χ. ωραίο το κείμενο και ακόμα καλύτερο το τραγούδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα συμφωνήσω όμως απόλυτα με τον αρθρογράφο. Ο χαρακτηρισμός "νεοβάρβαροι" από τη μία πλευρά αδικεί αυτά τα άτομα και από την άλλη τους δίνει μεγαλύτερη σημασία από τη πρέπουσα.
Όταν μεσα στη βουλή ψηφίζεται κάποιο νομοσχέδιο στο οποίο υπάρχουν διαφωνίες είναι λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις. Όταν ψηφίζεται το μνημόνιο 2 όπου διαφωνεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού τότε οι αντιδράσεις θα είναι πολύ μεγάλες και κάποιες θα είναι ακραίες. Τουλάχιστον έτσι τα βλέπω εγώ.
Οπότε με αυτή την οπτική, για το κάψιμο π.χ. του Αττικόν περισσότερες ευθύνες αποδίδω στους βουλευτές που ψηφίσαν Ναι παρά σε αυτά τα παιδιά.
Ευχαριστώ Λ.Κ. για το σχόλιό σου. Σίγουρα το μεγαλύτερο μερίδιο ευθηνής το έχουν οι πολιτικοί μας ταγοί που προκάλεσαν και έφεραν την χώρα μας σε αυτή την κατάσταση. Όμως δεν θα έπρεπε να θεωρούμε τους πάντες και τα πάντα «αποδιοπομπαίους τράγους». Η εύθηνη είναι και δική μας που τους αφήσαμε να το κάνουν αυτό στον ελληνικό λαό. Όσο για τους ‘νεοβαρβάρους’ σαν έκφραση δεν μου αρέσει ούτε εμένα αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν όπλισε το χέρι αυτών των ανθρώπων μόνο το Ναι στο μνημόνιο. Είναι το πνευματικό υπόβαθρο που έχει ο καθένας μας και κάτι τέτοιες στιγμές μπορεί να τον κάνει να βιαιοπραγήσει. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η ‘στιγμή δόξας’ του ταραξία την ώρα που διοχετεύει την όποια οργή έχει μέσα του στην περιουσία του συνανθρώπου του είναι αυτομάτως η στιγμή που καταστρέφονται ο μόχθος χρόνων και η ζωή αυτού του συνανθρώπου.
ΔιαγραφήΤο μόνο σίγουρο λοιπόν είναι ότι αυτές οι εικόνες δεν βοήθησαν κανέναν και ελπίζω όσο ακόμα αντέχει και έχει δύναμη ο έλληνας πολίτης να παλεύει με σύνεση και ομοψυχία.
Αγαπητέ Β.Χ., πολύ ωραία η επιλογή του τραγουδιού του Bob Marley. Το "One Love" είναι όντως ένα από τα ωραιότερα και πιο αισιόδοξα τραγούδια του Marley. Πολύ ωραία είναι και η πρόσφατη επανεκτέλεση από τους Playing For Change. Tο τραγουδούν μουσικοί απ' όλο τον κόσμο, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τo ακούσει εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=4xjPODksI08
ΑπάντησηΔιαγραφήSumfono me to arthro. To 'one love' tou Bob Marley einai pragmatika esiodokso tragoudi. Me auti tin esiodoksia prepei na doume kai emeis to mellon. To kserw einai diskolo auto logw ts katastasis pou epikratei st xwra alla mono an pistepsoume oti ta pragmata mporoun na ginoun kalitera 8a kataferoume na to pragmatopoiisoume kiolas. As analavoume oloi tis ef8ines mas, as min rixnoume to fte3imo mono stous kivernontes, to fte3imo einai kai diko mas, giati an se koroidepsei kapoiow mia fora fteei autos, an omws se koroidepsei kai defteri ( i polu perisoteres stin periptosi twn ellinwn psifoforwn) ftes esu!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή